Γκαλούπι, Πασκουάλε

(Pascuale Galluppi, Τροπέα, Καταντσάρο 1770 – Νάπολη 1846). Ιταλός φιλόσοφος. Προερχόμενος από οικογένεια ευγενών της Καλαβρίας, απέκτησε πολύ νέος ευρύτατη μόρφωση, μελετώντας φιλοσοφία, μαθηματικά, θεολογία και εκκλησιαστική ιστορία. Στη φιλοσοφία, όπως εξομολογείται ο ίδιος, στην αρχή επιδόθηκε στη μελέτη των κειμένων της καρτεσιανής σχολής· αργότερα, γύρω στο 1800, διάβασε Κοντιγιάκ, Λοκ και Καντ, εγκαινιάζοντας μία νέα περίοδο στις έρευνές του. Το 1807 κυκλοφόρησε στη Νάπολη το έργο του Περί ανάλυσης και σύνθεσης, αλλά τα περισσότερα έργα του τα έγραψε στις τρεις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του: Φιλοσοφικόδοκίμιο για την κριτική της γνώσης (1819-32), Στοιχεία φιλοσοφίας (1827), Φιλοσοφικές επιστολές (1827), γνωστό για τη γεμάτη σαφήνεια έκθεση της ευρωπαϊκής σκέψης από τον Ντεκάρ έως τον Καντ, Μαθήματα λογικής και μεταφυσικής (1832-36), Φιλοσοφία της βούλησης (1832-40) κ.ά. Από το 1831 δίδαξε στο πανεπιστήμιο της Νάπολης. Ακολουθώντας τις θεωρίες των Σκοτσέζων φιλοσόφων περί του κοινού νου (Ράιντ) και των Γάλλων εκλεκτικών (Ρουαγιέ-Κολάρ, Κουζέν), ο Γ. διάλεξε ως κύριο θέμα της φιλοσοφικής του έρευνας την πραγματικότητα της συνείδησης, προβάλλοντας μία πνευματοκρατική αντίληψη της ζωής. Δέχθηκε την άμεση διάκριση ανάμεσα στο εγώ και στο εκτός εμού ον και θεώρησε όλες τις καθολικές αλήθειες (μαζί και την αλήθεια του Θεού και τις ηθικές αλήθειες) προϊόντα εσωτερικής εμπειρίας, η οποία με την ανάλυση (βασική μέθοδο στη φιλοσοφία) ανευρίσκει τις πρωταρχικές αλήθειες για την πραγματική σύνθεση των αντικειμένων και του υποκειμένου.